Χαμόγελα στην Αθήνα

Η συνηθισμένη νότα της Αθήνας είναι η μι. Καλά είναι πάντα και η αλησμόνητη ρε που ακούγεται στο τσακίρ κέφι. Ωστόσο η μι είναι η πιο πολυφορεμένη. Μη μου μιλάτε, μη με κοιτάτε, μη χαμογελάτε. Μη χαμογελάτε; Θα καταλάβετε τι εννοώ μόλις λύσετε την άσκηση θάρρους νούμερο δύο χιλιάδες επτά, την έλυσα προσφάτως. Περπατάτε στο δρόμο. Περπατάτε στο δρόμο ευτυχής. Σπάνιο αλλά συμβαίνει ενίοτε. Περπατάτε στο δρόμο λοιπόν με ένα χαμόγελο ΝΑ με το συμπάθειο. Την ώρα που απολαμβάνετε το χαμόγελό σας περνά δίπλα σας ο τυπικός μουσκλωμένος δείνα περαστικός. Επειδή μάτια έχετε και η ματιά σας μπορεί να τύχει να πέσει πάνω του, παρατηρείτε ότι ο περαστικός γίνεται αμήχανος. Μια δόση απορίας να πω; Μια δόση αγριάδας φουντώνει στα μικροσκοπικά μάτια του. «Τι θες μωρή;». Εγώ; Τίποτα, τι να θέλω. «Με βρίσκεις γελοίο;». Ενός δευτερολέπτου σιγή. «Α’ πο ‘κει ψωνάρα». Το απορημένο βλέμμα βρίσκεται τώρα στα δικά σας μάτια. Με την κλασσική χρονοκαθυστέρηση: Με είπε μωρή ή μου φάνηκε; Το χαμόγελο; Ουυυ, σε λίγο θα του κάνουμε τα σαράντα. Συμπέρασμα; Θέλει θάρρος να χαμογελά κανείς στους δρόμους της Αθήνας. Θέλει αρετή και τόλμην όπως έλεγε ο ποιητής. Παρενέργειες ενός χαμόγελου στο δρόμο είναι πολλές: τυπική παρενέργεια η έξαρση της φλεγμονώδους ανασφάλειας του κόσμου. Ενίοτε προκαλεί και παραισθήσεις. Συνήθως καταλήγει στην αποφυγή λήψης της δόσης από τους πάσχοντες. Μόλις σπάνια μπορεί να γίνει και μεταδοτικό. Να αποφεύγεται από αλλεργικούς σε μεγάλες δόσεις.