Αποστάσεις

Σήμερα ξεκίνησα να μετράω τις αποστάσεις. Πολυτεχνείο Κάνιγγος Ομόνοια και πάλι πίσω είκοσι τέσσερα φύλλα χαρτί. Σύνταγμα Μοναστηράκι δέκα το πήγαινε και εφτά το έλα. Νεαροί κλασσικά, πλέον και μεσήλικοι χωρίς ταμπού, κάθονται πάνω σε πάκους διαφημιστικά φυλλάδια , έχουν πιάσει πόστα σε κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και τείνουν το χέρι, όχι για να ζητιανέψουν, όχι για να εκδοθούν, αλλά ούτε για να καταχερίσουν. Σκέφτομαι –ενίοτε το κάνω κι αυτό- και όσο το σκέφτομαι γίνομαι πιο αισιόδοξη. Μια ευχάριστη έκπληξη μέσα στη βουή, το νέφος, τον πανικό, την τρέλλα. Από τους ανθρώπους για τους ανθρώπους…έτσι δεν είναι; Πόσοι από εμάς δεν μαζεύουν σωρηδόν – ψυχαναγκαστικά σχεδόν…ας παραβλέψουμε όμως τις εμμονές της πόλης- τα φυλλάδια στο δρόμο; Πορωμένοι καταναλωτές, μανιώδεις συλλέκτες ευτελών υλικών; Δεν το νομίζω. Οι συλλέκτες δεν συνηθίζουν να κάνουν πάσα στον επόμενο κάδο. Και αυτό ακριβώς είναι που με χαροποιεί. Αυτό ακριβώς. Γιατί αυτό είναι κάτι που κάνουν οι πολίτες γιατί συναισθάνονται τους άλλους πολίτες, γιατί γνωρίζουν το άγχος, αναγνωρίζουν την προσπάθεια του βιοπαλαιστή, γιατί σέβονται την ίδια την έννοια της εργασίας, γιατί στην τελική αυτή είναι η άλλη όψη της κοινωνίας μας ˙ η καλή όψη, όπου οι ίδιοι οι πολίτες προστατεύουν τις κοινωνικές αξίες.
Δεν τρέφω αυταπάτες. Δεν ζω σε καμμία ουτοπία. Νομίζεις ότι το ίδιο θα συνέβαινε κι αν έπρεπε να βάλουν το χέρι στην τσέπη; Θα μου πει ο πιο κυνικός, ο ρεαλιστής. Δεν αντιλέγω, είναι δωρεάν. Θα μπορούσαμε όμως να μην το κάνουμε καθόλου, σωστά; Θα μπορούσαμε να κλείνουμε τα μάτια εντελώς, σωστά; Μη με παρεξηγείτε, ούτε οι διαφημιστικές με πλήρωσαν για να εκθειάσω τα μέσα και ν αγιάσω το σκοπό, ούτε κατηγορώ αυτούς που κλείνουν τα μάτια. Συνήθως και γω στα τυφλά βαδίζω μαζί με το μπουλούκι, θέμα επιβίωσης στη βίαιη σκηνή που ανεβάζει το θέατρο παραλόγου της πόλης, δε θέλω να έχω εφιάλτες τα βράδια ότι όλος ο κόσμος δε ζει τόσο καλά όσο εγώ, έχω μάθει και γω όπως οι περισσότεροι να αποφεύγω τα θρίλερ. Απλά χαίρομαι που υπάρχουν μερικοί που αντέχουν και κοιτάζουν. Εννοώ δεν είναι όλα σκατά παιδιά. Τόση ψηφιακή μελανη για να πω αυτές τις πέντε λέξεις.

Dama Black