Το τσαλάκωμα των άλλων είναι τέχνη· Η πιο απλή συνταγή: Χάνεις την αιτία. Βρίσκεις αφορμή. Ξεκινάς μία τσάκιση στο κέντρο, χτύπημα κάτω από τη μέση. Κάθε αρχή και δύσκολη. Μη μασάς. Τα υπόλοιπα είναι παιχνιδάκι, παίζεις κρυφτό με τους τσαλακωμένους βαθιά, στα άδυτα του θυμικού σου. Και φροντίζεις όπως πάντοτε να χάσεις. Το έπαθλο της μετανόησης άσε να το σηκώσουν εκείνοι. Εσύ δε μετανιώνεις. Μόνο μια πτυχή στο ρυτιδιασμένο σου μέτωπο.
Γι’ αυτές· δε συγχώρησες κανένα ποτέ· κανένα. Και έτσι όποιον έβρισκες στο δρόμο σου τον γέμιζες πτυχές.
Το τσαλάκωμα είναι τέχνη λοιπόν, ακριβώς όπως το βαλσάμωμα. Μπαίνεις από τη μύτη. Πολτοποιείς το μυαλό, αφαιρείς τα σωθικά. Μην αφήσεις κανέναν Αθηναίε. Όπου δεν πίπτει «λόγος» δεν πίπτει λογική. Γέμισε την πόλη σου κουφάρια. Έτσι θα μπορεί να κλάψει επιτέλους η Αθηνά για τη γέννησή της πριν χιλιάδες χρόνια όταν εξήλθε από το κεφάλι εκείνου.
Ευχάριστο σαββατιανό διάλειμμα μέχρι το προσεχές: Το όραμα του αγγέλου με τις επτά σάλπιγγες
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου