Είμαι 33 χρονών και … κάτι ψιλά , όσα τα χρόνια του Χριστού δηλαδή και όλα αυτά τα χρόνια είδα ότι η Ομόνοια πέρασε όσα τα πάθη του Χριστού και βάλε άλλα τόσα ! Η Πλατεία Ομονοίας , η Ομόνοια όπως την λέμε , συμβόλιζε για μένα πάντα το κέντρο της Αθήνας . Την είχα συνδυάσει με πάρα πολλά χαρμόσυνα , γεγονότα , με γιορτές και πανηγύρια αθλητικών αλλά και πολιτικών γεγονότων , στολισμένη και φωτισμένη σε θρησκευτικές γιορτές , κάποτε με σιντριβάνια και βουτιές μέσα σε αυτό στον ετήσιο γύρο της Αθήνας , άλλοτε με τον γυάλινο Δρομέα , ακόμα και με φοίνικες ! Πολλά περίπτερα , κόσμος με γεμάτες σακούλες από ψώνια , άνθρωποι που τρέχουν στις δουλείες τους εκεί γύρω , τουρίστες που χάζευαν , ραντεβού μπροστά από τον Μπακάκο , λαχειοπώλες και κουλουράδες , κυλιόμενες σκάλες που όταν ανέβαιναν σε έφερναν φάτσα κάρτα στην βοή της πλατείας και όταν κατέβαιναν σε έφερναν σε έναν σταθμό όλο ζωή που όταν κατέβαινες ακόμα ένα επίπεδο και πήγαινες στην πλατφόρμα των τρένων , του ηλεκτρικού , μπερδευόσουν ποιο πάει Πειραιά και ποιο πάει Κηφισιά . Μπορώ να πω ότι κάποια στιγμή κοίταζα την άλλη μεγάλη πλατεία , του Συντάγματος , με μια συμπόνια που δεν είχε τον ηλεκτρικό και που άλλαζε συνέχεια πλάκες και σαν ένα μόνιμο γιαπί ! Μην πω για την γκαντεμιά της να έχει απέναντι την Βουλή . Το μονό που την ζήλευα ήταν για τα τσολιαδάκια !
Αλλά από μια στιγμή και μετά άρχισα να χάνω τις εξελίξεις , έβλεπα μια πλατεία που άλλαζε συνέχεια πρόσωπα και μετά για έναν μήνα την έκλειναν , είχα αρχίσει να χάνω τον ρυθμό που άλλαζε μορφές , σαν μια γερασμένη ντίβα που προσπαθεί να καλύψει τα χρόνια με φτηνά make up και διάφορες βαφές αλλά τα έκανε χειρότερα . Πολλά χρόνια έμεινε με έναν ψηλό αλουμινένιο γκριζωπό φράκτη που άφηνε υποψίες ότι κάτι γίνεται αλλά τίποτα δεν γινόταν , ένα σιδηρούν προσωπείον . Και τελικά παρουσιάστηκε αυτό το έκτρωμα ! Μια πλάκα και … τίποτα άλλο . Ούτε καν στρογγυλή , ούτε καν μπορείς να κάνεις τον γύρω της , το οποίο βέβαια οφείλω να ομολογήσω ανακούφισε και αποσυμφόρησε αρκετά τους γύρω δρόμους από άποψη συγκοινωνιολογική . Μια πλατεία εντελώς αδιάφορη , χωρίς κανένα νόημα . Δεν νομίζω κανείς να περνάει από εκεί και να ξοδεύει έστω και μια ματιά . Δεν νομίζω κανένας τουρίστας να ξόδεψε έστω και μια φωτογραφία για χάρη της .
Κρίμα γιατί ήταν το κέντρο και τώρα έχει καταντήσει μία απλή στάση του μετρό .
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Έχεις δίκιο. Και να ήταν μόνο αυτό..Δυστυχώς εδώ που ζούμε η προχειρότητα και το κακό γούστο κυριαρχούν, το βλέπεις παντού..
Περνούσα και εγώ συχνά από την Ομόνοια. Και έμαθα να την αγαπώ. Μου άρεσε ακόμα και ο Δρομέας. Φαντάσου ότι κάποια στιγμή άρχισα να πιστεύω ότι από την πίσω όψη έμοιαζε να είναι σαν άνθρωπος που σε καλωσορίζει, σε υποδέχεται. Δεν ξέρω αν έτσι ήταν φτιαγμένος και αν το "έβλεπε" έτσι κάποιος άλλος. Ή ίσως είχα εγώ την ανάγκη να νοιώσω ότι κάποιος με καλωσορίζει σε αυτή την αφιλόξενη πόλη.
νμ αυτό που με φοβίζει δυστυχώς ,είναι ότι τα μπαλώματα συνεχίζονται
καημος ο Δρομέας είχε κατηγορηθεί αν θυμάσαι καλά σαν δείγμα υπερβολής , πλέον αυτά που βλέπουμε μόνο σαν δείγματα υπερβολικής ασυλίας και προχειρότητας μπορούν να χαρακτηριστούν
Κατά τη γνώμη μου το Σύνταγμα είναι πιο γκλάμουρ συγκρινόμενο με την Ομόνοια. Από τότε που η Ομόνοια έχασε το λοξό συντριβάνι της, έχασε και όση από την αίγλη που της είχε απομείνει. Τη νύχτα δε, θυμίζει πολύ Σόχο.....
Δυστυχώς όμως η Ομόνοια βρίσκεται σε μία διάρκη παρακμή , συνεχίζοντας όμως να είναι ένα σημείο που περνάει πολύς κόσμος για δίαφορους λόγους . Συνεχίζει να είναι μια βιτρίνα που δυστυχώς δεν μπορεί να κρύψει την αληθινή εικόνα .
Δημοσίευση σχολίου