Πεζοδρόμιο

Τα πεζοδρόμια της Αθήνας δεν είναι φιλόξενα. Κάθε μέρα σα σήμερα ανεβαίνω τη Σκουφά, κατεβαίνω τη Σόλωνος, μπαινοβγαίνω στη Μπενάκη, στη Θεμιστοκλέους, στη Ζαΐμη, σκαλώνω στις σκανταλιάρικες πλάκες του πεζοδρομίου, μα τις μαλώνω και πάντα μ’ αφήνουν να περάσω –εξόν μίας φοράς που πήγε μια πλάκα να γίνει ταφόπλακα, κόντεψα να πνιγώ σε ένα βοθροπήγαδο αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία- μ’ αφήνουν λοιπόν οι πλάκες να περάσω γιατί βιάζομαι, ναι βιάζομαι, συνήθως βιάζομαι, πάντα βιάζομαι και πως τυχαίνει πάντα να σκουντουφλάω σε δειλά ζευγαράκια που τολμάνε ακόμα να περπατάνε χέρι-χέρι. Και τότε είναι που κάνω την πρώτη προσπάθεια προσπέρασης, βγάζω φλας, μάταιος κόπος, δεν υπάρχει δεύτερη λωρίδα στα ξεροσκασμένα χείλη του πεζοδρομίου τούτου, ανάμεσα στα σκαρφαλωμένα αμάξια τα φιλικά στους αναπήρους και στα μπαλκόνια που έχουν μετατραπεί σε σύννεφα και βρέχουν βρωμόνερα. Άντε πάμε πάλι, δεύτερη προσπάθεια με ηχητικό εφφέ αυτή τη φορά, το γνωστό ξεροβήξιμο- κόρνα, πω τι αναίσθητοι βρε παιδί μου να μπλοκάρουν το πεζοδρόμιο, δε μας έφτανε το κυκλοφοριακό στο δρόμο...Και μετά κάνω αυτό που τώρα τελευταία κάνω συχνά...το σκέφτομαι. Μα τι είπα μόλις τώρα; Έγινα και γω σαν κι αυτά τα θυμωμένα πεζοδρόμια, που τους έχουν πεταχτεί οι φλέβες, τα μάτια -και τι δεν τους έχει πεταχτεί- έξω; Έτσι λοιπόν πετάγομαι όρθια, ξυπνάω από το λήθαργο στον οποίο έχω αφεθεί και επιτέλους χαμηλώνω τους ρυθμούς μου, χαμηλώνω τους προβολείς μου και βγάζω τον συναγερμό, ανοίγω τις πόρτες και αφήνω το αεράκι να περάσει μέσα...