Ήδη άρχισε ο στολισμός των πόλεων ενόψει των γιορτών . Το ντεκόρ όπως πάντα πλούσιο με πολλά μα πάρα πολλά λαμπιόνια . Τόσα πολλά λαμπιόνια που μένουν αναμμένα όλη την μέρα και έρχονται σε αντίθεση με τις εξαγγελίες για οικονομία , για σπατάλη ενέργειας , για αύξηση τιμολογίων του ηλεκτρικού ρεύματος .
Την μεγαλύτερη αντίθεση , νομίζω , την βλέπει κανείς φεύγοντας από την πόλη και οδηγώντας στις εθνικές μας οδούς κατά την διάρκεια της νύχτας . Ούτε μία λάμπα ! Δεκάδες χιλιόμετρα μέσα στο σκοτάδι . Μόνη ελπίδα το φεγγάρι ! Να φτιάξουν το οδόστρωμα καταλαβαίνω ότι έχει κόστος , να διαπλατύνουν τους δρόμους εκτός από κόστος θα έχει και νομικά εμπόδια με τους ιδιοκτήτες των γύρω οικοπέδων , το να μπουν διαχωριστικά και κιγκλιδώματα στις λωρίδες είναι δύσκολο , το να βάλουν κάποιες λάμπες όμως , να βλέπουμε και να μην σκοτωνόμαστε δεν είναι ακατόρθωτο . Όχι κάθε 5 μέτρα που είναι στην περιφέρεια των πόλεων αλλά κάθε 50 μέτρα ή έστω και κάθε 100 ή άμα είναι δύσκολο και έχει κόστος μόνο στα επικίνδυνα σημεία και στις στροφές . Γιατί να πληρώνουμε 4.50 ευρώ διόδια από Αθήνα για Πάτρα και 4.50 επιστροφή ( χωρίς την Αττική οδό ) και να μην έχει λίγο φως , παρά μόνο έξω από τις πόλεις ; Μην αναφερθώ σε άλλα οδικά εθνικά δίκτυα της χώρας μας , που είναι χειρότερα από τα επαρχιακά της Αφρικής .
Λίγο φως θα σώσει ζωές και από ότι φαίνεται με τα χριστουγεννιάτικα φωτά δεν είναι δύσκολο ! Γιατί να μην μπαίνουν με την ίδια ευκολία και στους δρόμους ;
Λίγο φως ρε !
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Η χειρότερη εμπειρία που έχω ζήσει σε δρόμο είναι πέρισυ το καλοκαίρι σε νυχτερινή διαδρομή από Πάτρα σε Αθήνα. Είναι η φορά που μπορώ να σου πω αισθάνθηκα φόβο στην άσφαλτο. Να βλέπεις φώτα από το αντίθετο ρεύμα να περνάνε δίπλα σου με ιλλιγκιώδη ταχύτητα, πάντα βέβαια σε ένα απόλυτα σκοτεινό πλάνο, όπως το περιγράφεις. Εννοείται οι ελληνικοί δρόμοι είναι ντροπή..
Ε.Ο. Πατρών Αθηνών ! Το "Ε" θα έπρεπε να σημαίνει ελεεινή και όχι εθνική ...
pes ta bobby dylan! egw 8a se pshfisw stis epomenes ekloges!!!!! kateva amesws katw!!
(στην κυρία Ρωρερκάρ)
Ως και το φως μ’ έκανες να μισήσω.
Θαρρούσα φως στο σπίτι σου σα βλέπω
δικιώνομαι το νου μ’ αυτό να τέρπω
σε ύπνο πριν τα μάτια μου να κλείσω.
Μα συ-πώς θε μου να τo ξεστομίσω-
το φως που μου ’δινες χαρίεις να δρέπω
και νότες με αυτό χαράς να μέλπω
το σώμα σου δε φώτα’ε τ’ αγγελίσ’ο.
To φως τ' ανάβεις να με κοροϊδεύεις
πως τάχα είσαι μέσα κι όχι έξω
με την ειδή σου κι άλλους να μαγεύεις.
Δεν το μπορώ το πράγμα αυτό να στέρξω-
στο λέω κι ας μην ίσως με πιστεύεις:
ούτε το φως πια δεν μπορώ ν’ αντέξω.
Γιώργης Χολιαστός
Δημοσίευση σχολίου