Δίχως στέγη

Η στέγη πάντα ήταν μία ανάγκη που πολλές φορές γίνεται άγχος . Ειδικά σήμερα με τις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν η κατοχή της μπορεί να χαρακτηριστεί πολυτέλεια . Ίσως αυτός να είναι και ο πιο σημαντικός λόγος , αλλά όχι ο μοναδικός , για μια εικόνα που είναι όλο και πιο συχνή πλέον στους δρόμους και τις πλατείες της Αθήνας . Έχω την εντύπωση ότι έχει γεμίσει ο τόπος από άστεγους . Ανθρώπους που έχουν στοιβάξει μέσα σε σακούλες ή σε καμία τσάντα όλα τους τα υπάρχοντα , που συνήθως τα έχουν βρει στα σκουπίδια ή τους τα έχει δώσει κάποιος Άνθρωπος , και γυρνάνε προσπαθώντας να βρουν μια ζεστή και ακίνδυνη γωνιά να κοιμηθούν και αναζητώντας το θαύμα , που δεν γίνεται ποτέ .
Ξέρω πολύ καλά ότι σε άλλες μεγαλουπόλεις του κόσμου αυτό το πρόβλημα είναι πιο έντονο , ξέρω ότι κάτι γίνεται από τους αρμόδιους φορείς με στόχο … μάλλον αυτό το πρόβλημα , δεν ξέρω όμως με πόση θέρμη γίνεται αυτό . Ξέρω ότι ειδικά αυτές τις γιορτινές μέρες γίνονται εκδηλώσεις για να δώσουν χαρά σε αυτούς τους ανθρώπους , αλλά το έτος έχει 365 μέρες . Ελπίζω να μην πάρουμε και σε αυτό τον τομέα τα σκήπτρα της Ευρώπης !