Φρικτά γηρατειά

Ζεις συνηθισμένα. Το πολύ να έχεις πει σε κάποιον μια κουβέντα παραπάνω. Πεθαίνει ο μονάκριβος υιός, ο γιος σου και από τότε σέρνεις στους τέσσερεις τοίχους τη μυρωδιά της μούχλας. Ο πατέρας του είναι πια πατέρας σου και σε φροντίζει βουβά και σε προσέχει. Αφήνεις δάκρυα σε κάθε γωνιά. Έρχεται κάποιος να σε δει και δεν αντέχεις και του δίνεις το χαρτζιλίκι όπως θα δινες σε κείνον και μοιράζεσαι μεταξύ αλήθειας και ονείρων. Μαζεύεις τα φασόλια που άφησε το παιδί σου φεύγοντας, αυτό που δεν υπήρχε μετά να σε φροντίσει όταν ο πατέρας του γέρασε τρελλάθηκε και άρχισε να σε βρίζει, όταν γέμισες το σπίτι του σκατά και μπόχα και δεν μπορούσες να συντηρηθείς δεν ήταν εκεί να σε βοηθήσει, να σε φροντίσει, να σ’ αγκαλιάσει δεν ήταν και άξιζες ν ακούς εκείνα τα πουτάνα και πόρνη κάθε βράδυ από τα χείλη του πατέρα σου, που έγινε πατέρας μου όταν πέθανες εσύ παιδί μου, γιατί τόσα χρόνια τον κρατούσα κλειστό μαζί μου σύντροφο ζωής και δεν άντεξε και τρελλάθηκε και δεν υπήρχε κανείς να μας φροντίζει γιε μου ακόμα κι εκείνοι που προσπάθησα να βάλω στη θέση σου μετά και ο γιος του γείτονα που άρχισε να μοιάζει με σένα, τον έβλεπα εσύ, κάποια στιγμή όλοι, όλοι ήταν εσύ, μόνο εγώ πάντα ήμουν κάποια άλλη, που ποτέ δεν μπορούσε να σε βρει. Άξιζε εκείνη η γυναίκα τέτοια γηρατειά κι αυτός ο άνδρας; Φριχτά γηρατειά. Φριχτά γηρατειά.

Πεζοδρόμιο

Τα πεζοδρόμια της Αθήνας δεν είναι φιλόξενα. Κάθε μέρα σα σήμερα ανεβαίνω τη Σκουφά, κατεβαίνω τη Σόλωνος, μπαινοβγαίνω στη Μπενάκη, στη Θεμιστοκλέους, στη Ζαΐμη, σκαλώνω στις σκανταλιάρικες πλάκες του πεζοδρομίου, μα τις μαλώνω και πάντα μ’ αφήνουν να περάσω –εξόν μίας φοράς που πήγε μια πλάκα να γίνει ταφόπλακα, κόντεψα να πνιγώ σε ένα βοθροπήγαδο αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία- μ’ αφήνουν λοιπόν οι πλάκες να περάσω γιατί βιάζομαι, ναι βιάζομαι, συνήθως βιάζομαι, πάντα βιάζομαι και πως τυχαίνει πάντα να σκουντουφλάω σε δειλά ζευγαράκια που τολμάνε ακόμα να περπατάνε χέρι-χέρι. Και τότε είναι που κάνω την πρώτη προσπάθεια προσπέρασης, βγάζω φλας, μάταιος κόπος, δεν υπάρχει δεύτερη λωρίδα στα ξεροσκασμένα χείλη του πεζοδρομίου τούτου, ανάμεσα στα σκαρφαλωμένα αμάξια τα φιλικά στους αναπήρους και στα μπαλκόνια που έχουν μετατραπεί σε σύννεφα και βρέχουν βρωμόνερα. Άντε πάμε πάλι, δεύτερη προσπάθεια με ηχητικό εφφέ αυτή τη φορά, το γνωστό ξεροβήξιμο- κόρνα, πω τι αναίσθητοι βρε παιδί μου να μπλοκάρουν το πεζοδρόμιο, δε μας έφτανε το κυκλοφοριακό στο δρόμο...Και μετά κάνω αυτό που τώρα τελευταία κάνω συχνά...το σκέφτομαι. Μα τι είπα μόλις τώρα; Έγινα και γω σαν κι αυτά τα θυμωμένα πεζοδρόμια, που τους έχουν πεταχτεί οι φλέβες, τα μάτια -και τι δεν τους έχει πεταχτεί- έξω; Έτσι λοιπόν πετάγομαι όρθια, ξυπνάω από το λήθαργο στον οποίο έχω αφεθεί και επιτέλους χαμηλώνω τους ρυθμούς μου, χαμηλώνω τους προβολείς μου και βγάζω τον συναγερμό, ανοίγω τις πόρτες και αφήνω το αεράκι να περάσει μέσα...

Λίγο φως ρε

Ήδη άρχισε ο στολισμός των πόλεων ενόψει των γιορτών . Το ντεκόρ όπως πάντα πλούσιο με πολλά μα πάρα πολλά λαμπιόνια . Τόσα πολλά λαμπιόνια που μένουν αναμμένα όλη την μέρα και έρχονται σε αντίθεση με τις εξαγγελίες για οικονομία , για σπατάλη ενέργειας , για αύξηση τιμολογίων του ηλεκτρικού ρεύματος .
Την μεγαλύτερη αντίθεση , νομίζω , την βλέπει κανείς φεύγοντας από την πόλη και οδηγώντας στις εθνικές μας οδούς κατά την διάρκεια της νύχτας . Ούτε μία λάμπα ! Δεκάδες χιλιόμετρα μέσα στο σκοτάδι . Μόνη ελπίδα το φεγγάρι ! Να φτιάξουν το οδόστρωμα καταλαβαίνω ότι έχει κόστος , να διαπλατύνουν τους δρόμους εκτός από κόστος θα έχει και νομικά εμπόδια με τους ιδιοκτήτες των γύρω οικοπέδων , το να μπουν διαχωριστικά και κιγκλιδώματα στις λωρίδες είναι δύσκολο , το να βάλουν κάποιες λάμπες όμως , να βλέπουμε και να μην σκοτωνόμαστε δεν είναι ακατόρθωτο . Όχι κάθε 5 μέτρα που είναι στην περιφέρεια των πόλεων αλλά κάθε 50 μέτρα ή έστω και κάθε 100 ή άμα είναι δύσκολο και έχει κόστος μόνο στα επικίνδυνα σημεία και στις στροφές . Γιατί να πληρώνουμε 4.50 ευρώ διόδια από Αθήνα για Πάτρα και 4.50 επιστροφή ( χωρίς την Αττική οδό ) και να μην έχει λίγο φως , παρά μόνο έξω από τις πόλεις ; Μην αναφερθώ σε άλλα οδικά εθνικά δίκτυα της χώρας μας , που είναι χειρότερα από τα επαρχιακά της Αφρικής .
Λίγο φως θα σώσει ζωές και από ότι φαίνεται με τα χριστουγεννιάτικα φωτά δεν είναι δύσκολο ! Γιατί να μην μπαίνουν με την ίδια ευκολία και στους δρόμους ;
Λίγο φως ρε !

Μία βροχή θα μας σώσει ...

Σοβαρά προβλήματα προκλήθηκαν από καταιγίδες σε όλη την Ελλάδα , έβρεξε προβλήματα , ξεχείλισαν ποτάμια , τα νερά παρέσυραν περιουσίες , τα ορμητικά νερά της βροχής διέλυσαν γέφυρες , πλημμύρισαν καλλιέργειες και υποδομές στις πυρόπληκτες περιοχές , ζημιές σε σπίτια και αυτοκίνητα , αποκλεισμένα χωριά , σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης περιοχές …κτλ κτλ κτλ
Όλα αυτά έγιναν στην Ελλάδα το 2007 , χώρα μέλος της ΕΕ , κοιτίδα του πολιτισμού , με τις υποδομές και την ανάπτυξη που έχει ;
Το ακούει κανείς και νομίζει ότι έγινε πόλεμος , ενώ ήταν μία ισχυρή βροχή . Ισχυρή μεν , αλλά μία βροχή Νοέμβριο μήνα και αναμενόμενη !
Άντε πάμε πάλι να κάνουμε έργα , πάλι να πέσουν λεφτά , πάλι να γίνουν διαγωνισμοί , πάλι να εισπράξουν ...μέχρι να ξάναβρέξει !
Πότε άραγε θα βρέξει κλωτσιές και τότε ...κανείς δεν θα κρατάει ομπρέλα !

Ομόνοια

Είμαι 33 χρονών και … κάτι ψιλά , όσα τα χρόνια του Χριστού δηλαδή και όλα αυτά τα χρόνια είδα ότι η Ομόνοια πέρασε όσα τα πάθη του Χριστού και βάλε άλλα τόσα ! Η Πλατεία Ομονοίας , η Ομόνοια όπως την λέμε , συμβόλιζε για μένα πάντα το κέντρο της Αθήνας . Την είχα συνδυάσει με πάρα πολλά χαρμόσυνα , γεγονότα , με γιορτές και πανηγύρια αθλητικών αλλά και πολιτικών γεγονότων , στολισμένη και φωτισμένη σε θρησκευτικές γιορτές , κάποτε με σιντριβάνια και βουτιές μέσα σε αυτό στον ετήσιο γύρο της Αθήνας , άλλοτε με τον γυάλινο Δρομέα , ακόμα και με φοίνικες ! Πολλά περίπτερα , κόσμος με γεμάτες σακούλες από ψώνια , άνθρωποι που τρέχουν στις δουλείες τους εκεί γύρω , τουρίστες που χάζευαν , ραντεβού μπροστά από τον Μπακάκο , λαχειοπώλες και κουλουράδες , κυλιόμενες σκάλες που όταν ανέβαιναν σε έφερναν φάτσα κάρτα στην βοή της πλατείας και όταν κατέβαιναν σε έφερναν σε έναν σταθμό όλο ζωή που όταν κατέβαινες ακόμα ένα επίπεδο και πήγαινες στην πλατφόρμα των τρένων , του ηλεκτρικού , μπερδευόσουν ποιο πάει Πειραιά και ποιο πάει Κηφισιά . Μπορώ να πω ότι κάποια στιγμή κοίταζα την άλλη μεγάλη πλατεία , του Συντάγματος , με μια συμπόνια που δεν είχε τον ηλεκτρικό και που άλλαζε συνέχεια πλάκες και σαν ένα μόνιμο γιαπί ! Μην πω για την γκαντεμιά της να έχει απέναντι την Βουλή . Το μονό που την ζήλευα ήταν για τα τσολιαδάκια !
Αλλά από μια στιγμή και μετά άρχισα να χάνω τις εξελίξεις , έβλεπα μια πλατεία που άλλαζε συνέχεια πρόσωπα και μετά για έναν μήνα την έκλειναν , είχα αρχίσει να χάνω τον ρυθμό που άλλαζε μορφές , σαν μια γερασμένη ντίβα που προσπαθεί να καλύψει τα χρόνια με φτηνά make up και διάφορες βαφές αλλά τα έκανε χειρότερα . Πολλά χρόνια έμεινε με έναν ψηλό αλουμινένιο γκριζωπό φράκτη που άφηνε υποψίες ότι κάτι γίνεται αλλά τίποτα δεν γινόταν , ένα σιδηρούν προσωπείον . Και τελικά παρουσιάστηκε αυτό το έκτρωμα ! Μια πλάκα και … τίποτα άλλο . Ούτε καν στρογγυλή , ούτε καν μπορείς να κάνεις τον γύρω της , το οποίο βέβαια οφείλω να ομολογήσω ανακούφισε και αποσυμφόρησε αρκετά τους γύρω δρόμους από άποψη συγκοινωνιολογική . Μια πλατεία εντελώς αδιάφορη , χωρίς κανένα νόημα . Δεν νομίζω κανείς να περνάει από εκεί και να ξοδεύει έστω και μια ματιά . Δεν νομίζω κανένας τουρίστας να ξόδεψε έστω και μια φωτογραφία για χάρη της .
Κρίμα γιατί ήταν το κέντρο και τώρα έχει καταντήσει μία απλή στάση του μετρό .

Μαθήματα κληρονομικού δικαίου

Σκεφτόμουν πάλι· όλα τα δεινά του κόσμου έχουν να κάνουν με τις κληρονομιές. Κληρονόμοι συνόρων, πολέμων, πετρελαίων και κυβερνήσεων. Και αυτό είναι το παράδοξο ότι κάθε φορά σπαράζουμε πάνω στο φέρετρο των δεινών μας, τραβάμε τα μαλλιά μας, οδυρόμαστε για όλα εκείνα που θα κάνουν εμάς και πολλές ακόμα γενιές να υποφέρουν. Ματαιοδοξία στο έπακρον και ματαιοπονία; Τα εμά εμά και τα εσά εσά. Και η μαντάμ σου σου να προσπαθεί απεγνωσμένα να βγει από το μπύθουλα, προσπαθώντας το δικό σου να το κάνει και αυτό δικό της. Και το κακό διαιωνίζεται. Και το παράδοξο είναι ότι συνήθως για αυτά τα δεινά είναι που γίνεται το λαϊκό προσκήνυμα και συρρέει ο κοσμάκης ξεπαπούτσωτος δακρύζων, γιατί του χουν βάλει την ιδέα ότι πρέπει να λυπάται και να μοιρολογεί και να φιλά σταυρωτά τον κληρονόμο που διαιωνίζει τα δεινά τους. Πρακτικά κληρονομικού δικαίου λοιπόν όπου κάθε σελίδα είναι στατιστική θανάτων. Ολόκληρη επιστήμη έχει στηθεί γύρω από τους κληρονόμους και ολόκληρες θρησκείες γύρω από τους πεθαμένους.

Dama Black

Η λαϊκή αγορά στις 4 μμ

Η λαϊκή αγορά για μένα ήταν πάντα ένα μέρος που το απεχθανόμουν . Ο λόγος για αυτό ήταν ότι την είχα συνδυάσει με κουβάλημα και βαριές σακουλές που μου έπεφτε το νεφρό για να τα πάω σπίτι . Βεβαία όταν τα έβρισκα όλα αυτά τα προϊόντα στο σπίτι , ήδη κουβαλημένα , μου άρεσαν και μάλιστα πολύ ! Θυμάμαι που έλεγαν , και λένε ακόμα , να πάμε πιο αργά που θα έχουν ρίξει τις τιμές και θα βρούμε τα ίδια προϊόντα πιο φθηνά . Στο τέλος περνούσαν τα συνεργεία καθαρισμού και έκαναν τον χώρο λαμπίκο . Όλα αυτά ισχύουν και σήμερα , αλλά τα τελευταία χρόνια , ανάμεσα σε αυτά τα δύο χρονικά στάδια παρεμβαίνει και εμφανίζεται ένα άλλο φαινόμενο . Δεκάδες άνθρωποι , συνάνθρωποι μας , να πηγαίνουν στο τελείωμα της λαϊκής και να μαζεύουν τα σκουπίδια από τους μανάβηδες , τα σάπια προϊόντα , τα χαλασμένα και σπασμένα φρούτα και λαχανικά . Όλα αυτά πεσμένα στον δρόμο και πατημένα από εμάς , ανάμεσα στα λοιπά σκουπίδια . Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν στην κυριολεξία αγώνα να βρουν μία ντομάτα ακόμα γερή , ένα φρούτο φρέσκο , ένα μαρούλι πράσινο αλλά και να προλάβουν τα οχήματα και τους υπαλλήλους καθαρισμού πριν περάσουν από πάνω και δεν αφήσουν τίποτα , ενώ οι τελευταίοι βλέποντας αυτή την κατάσταση αφήνουν ένα χρονικό περιθώριο , παρά το γεγονός ότι θέλουν να τελειώνουν και αυτοί την δουλειά τους και να πάνε σπίτι τους . Ενώ οι ειδήσεις που κυριαρχούν και τα προβλήματα που μας απασχολούν είναι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν , δίπλα μας υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε πραγματικά .
Κάνείς δεν θέλει σε κάποια προβλήματα να αναλάβει την ευθύνη που την μεταφέρει στους πρώην ή στους νυν ή και στους επόμενους , αλλά ας βρεθεί κάποιος που θα κάνει την σωστή ενέργεια και στο κάτω κάτω της γραφής θα πάρει και τα εύσημα για το έργο του !

Κλείσtε το τηλέφωνο γιατί πέφτουν μονάδες !

Διάβαζα σήμερα για μία μελέτη που πραγματοποίησε η Κάπα Research σε συνεργασία με το London School of Economics για λογαριασμό του υπουργείου Οικονομίας σχετικά με την φτώχια . Για αυτή την έρευνα , ανάμεσα σε όλα τα άλλα , είχαν ένα ερωτηματολόγιο στο οποίο απάντησα και εγώ τυχαία πριν από καμιά εβδομάδα . Τα αποτελέσματα δεν ήταν και πολύ καλά , αφού φαίνεται ότι μαζί με την Ιρλανδία είμαστε οι πιο φτωχοί από τους 15 Ευρωπαίους , η φτώχια απειλεί το 21% των συμπολιτών μας (2,2 εκατ. άτομα) , καθώς επιβιώνει με εισόδημα κατώτερο του 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος . Βρήκαν και άλλα συμπεράσματα . Από συμπεράσματα … άλλο τίποτα , χρόνια τώρα !
Πριν λίγες μέρες άκουσα όμως και το άλλο . Ότι κάθε χρόνο το κράτος μας , το ελληνικό δημόσιο , η τσέπη μας δηλαδή , πληρώνει 32 εκατ. ευρώ για τα τηλέφωνα των βουλευτών μας , των αντιπροσώπων μας , των ανθρώπων μας βρε αδελφέ !
Δηλαδή πρέπει να κάνουμε και μελέτες για να αποδεικνύουμε τα αυτονόητα . Δηλαδή πρέπει να είμαστε φτωχοί αλλά και βλάκες με πατέντα ( για να μην πω κάτι χειρότερο ) , δεν μπορούμε χωρίς ; Στην τελική πρέπει να χαλάμε λεφτά και για μελέτες ; 32 εκατ. ευρώ για να μην αναφέρω άλλα περιττά έξοδα που γίνονται εδώ κι εκεί !!! Ήμαρτον , αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε την άλλη μέρα να ζητήσουν , από μόνοι τους , να σταματήσουν να έχουν δωρεάν τηλέφωνο άμα είχαν έστω και λίγη τσίπα , αλλά τσίπα πλέον έχει μόνο το γιαούρτι ! Είναι οι ίδιοι που ζητούν αυξήσεις και τις δίνουν στον εαυτό τους μόνοι τους , είναι οι ίδιοι με τις αμαξάρες και τις βιλάρες αλλά να πληρώσουν μόνοι τους το τηλέφωνο δεν μπορούν , αλλά είναι οι ίδιοι εδώ και 50 χρόνια και θα παραμείνουν οι ίδιοι , το ίδιο χάλια !
Κλείστε το επιτέλους γιατί πέφτουν μονάδες !

Οκτωβριανά

Πάει και αυτός ο μήνας.Τα λόγια μου όμως αυτά δεν κρύβουν καμία μελαγχολία , αντίθετα μάλιστα ! Μετά τις φωτιές στα δάση το καλοκαίρι , είχαμε φωτιές στο ΠΑΣΟΚ , φωτιές στην ΝΔ , τα υπόλοιπα κόμματα μετά τις εκλογές έχουν μία στάση σαν να χαζεύουν τα γλέντια των μεγάλων αλλά δεν μπαίνουν στην διαδικασία να ρίξουν βενζίνη στην φωτιά ( ίσως γιατί έχει ακριβύνει πολύ ) , φωτιές στην Εκκλησία , οι βροχές που ζητούσαμε για την λειψυδρία και για να σβήσουν φωτιές , πλέον όταν πέφτουν ... και αυτές φωτιές ανάβουν . Νομίζω ότι σε αυτό έχουμε την πατέντα , βροχές που ανάβουν φωτιές .
Τέλος πάντων , πάει και αυτός ο μήνας και η μόνη ουσιαστική αλλαγή που διαπίστωσα ήταν στα ρολόγια μας που πήγαν πίσω μια ώρα και βραδιάζει νωρίτερα . Έτσι το φυσικό σκοτάδι κρύβει το τεχνητό σκοτάδι μια ώρα αρχύτερα και τα χάλια μας δεν φαίνονται !
Καλό μήνα να έχουμε !