Αυτές τις μέρες μιλάμε για ασφαλιστικό , μιλάμε για πετρέλαιο θέρμανσης , μιλάμε για πολικό ψύχος που έρχεται και μιλάμε όπως πάντα . Δεν μιλάμε όμως για αυτούς που δεν είναι ασφαλισμένοι , για αυτούς που δεν χρησιμοποιούν πετρέλαιο , για αυτούς που είναι εκτεθειμένοι στο κρύο . Δεν μιλάμε για τους αστέγους .
Ανθρώπους που για κάποιους λόγους αυτή την στιγμή βρίσκονται εκτεθειμένοι εκεί έξω , τόσο μακριά μας αλλά και συνάμα δίπλα μας . Στο ράδιο το πρωί σε μια πολύ ωραία εκπομπή άκουγα για αυτούς τους ανθρώπους που ζουν σε μια παράλληλη κοινωνία , όπως την ονομάζουν οι ειδικοί , με δικούς τους νόμους , με δικές τους αρχές με δικούς τους κώδικες . Έντεκα χιλιάδες άτομα, Έλληνες, αλλοδαποί, άντρες και γυναίκες, οικονομικά κατεστραμμένοι από δάνεια και κάρτες, απολυμένοι λίγο πριν από τη συνταξιοδότηση, χρήστες ναρκωτικών, αποφυλακισμένοι, απόκληροι, άνθρωποι, κάποτε, της διπλανής πόρτας , έχουν στοιβάξει όλη τους την ζωή σε μια ψευτοβαλίτσα ή σε λίγες σακούλες και περιφέρονται δίπλα μας και την νύχτα που οι «εκπρόσωποι» μας τσακώνονται σε τηλεοπτικά παράθυρα για τα δικαιώματα μας και εμείς παρακολουθούμε με ενδιαφέρον αυτοί ψάχνουν μια καβάντζα να βάλουν τις χαρτόκουτες τους και να κοιμηθούν .
Όχι μόνο οι παράλληλες ευθείες δεν τέμνονται ποτέ . Το ίδιο ισχύει και για τις κοινωνίες …
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Dylan, νομίζω καλά τα λες, έχεις απόλυτο δίκιο! Εγώ όμως θα εστιάσω σ' αυτό που θεωρώ χειρότερο: ότι δηλαδή ζούμε γνωρίζοντας αυτές τις καταστάσεις αλλά χωρίς τελικά να κάνουμε τίποτε.
Στην αρχή ίσως να βλέπουμε στους ανθρώπους αυτούς κάποια δικά μας οικεία πρόσωπα, φιλικά. Δυστυχώς, με τον καιρό αυτή η ταύτιση λησμονείται και τελικά τους βλέπουμε σαν ξένους, σαν παρείσακτους χτυπημένους από μία ατυχία, κατάρα ή όπως αλλιώς θες πές το, η οποία εμάς δεν πρόκειται ποτέ να μας βρει...
Είναι όπως όταν δημιουργεί κανείς ένα λογοτεχνικό "προσωπείο" (persona) το οποίο προϊόντος τού χρόνου κυριαρχεί επί του αληθινού εαυτού μέχρι να αποκοπεί εντελώς από αυτόν. Τότε οι δύο ταυτότητες (τού ιδίου υποκειμένου) καθίστανται ξένες, πορευόμενες ταυτόχρονα αλλά η κάθε μία στην δική της παράλληλη ευθεία.
Meerkat έχεις δίκιο και πολλές φορές σε κάποιες καταστάσεις συμβαινει και σε έμενα αυτό που περιγράφεις . Επίσης ΄μου συμβαίνει και σε σχέση με αυτούς τους ανθρώπους , έχοντας όμως στο μυαλό μου ότι κάλιστα με ένα λάθος της στιγμής ή και με μία ατυχία θα μπορούσε ο καθένας να βρεθεί σε αυτή την θέση . Βέβαια είμαι σίγουρος ότι τα πράγματα δεν είναι απλά στην περίπτωση των αστέγων και πρόβλημα δεν είναι μόνο η στέγη . Πολλοί πρέπει να συμβάλλουν σε αυτό , πολίτες , κράτος , εκκλησία , οι ίδιοι οι άστεγοι . Με ενοχλεί όμως το παραμύθι της χριστουγεννιάτικης φασολάδας και του πασχαλινού αυγού από το κράτος , του παγκαριού για τους φτωχούς κρυμμένο στην γωνιά ενώ το παγκάρι για την αποπεράτωση του ναού είναι πρώτο τραπέζι πίστα στους ναούς , η αδιαφορία η δικιά μας κτλ κτλ . Και από όλα αυτά προκύπτει η αδιαφορία και η απομάκρυνση των ίδιων που είναι απόλυτα κατανοητή . Να ταυτιστούν οι 2 γραμμές φαντάζει αδύνατο αλλά να έρθουν πιο κοντά είναι εφικτό .
Δημοσίευση σχολίου