Με λένε Πόπη (σαν τη θειά την Πηνελόπη)

Η ζωή μου έχει γεμίσει μνηστήρες˙ μιλιούνια. Σαν τις μέλισσες μαζεύονται. Και κοιτιέμαι στον καθρέφτη κάθε πρωί και λέω «φτου σου κοπέλα μου, να χεις τέτοια ζήτηση μεγάλη, ποιος να το φανταζόταν έτσι κακομούτσουνη που είσαι, φτου και ξαναφτού». Βρε τους μνηστήρες τι περίεργοι που είναι. Δεν κοιτάνε ούτε νιάτα, ούτε ομορφιά, ούτε ταμπεραμέντο. Α ρε γιαγιά πόσο έξω έπεσες με δαύτους, ούτε το μελοκούρουπό μου θέλανε, ούτε την παστροσύνη, τζάμπα τόσα χρόνια δεν έσφαζα τον κόκορα στο παρθενικό σεντόνι. Χαράμι τόσες συμβουλές χαράμι! Φτου σου κοπελάρα μου φτου και ξαναφτού. Αχ μάνα που λεγες πως θα μείνω μπιμπελό στο ράφι πάνω. Τι άδικο που είχες. Κοίτα την κόρη σου πως τη συνοδεύει ο πρώτος ο μνηστήρας ο καλύτερος, το χέρι της πιάνει στοργικά το δαγκωτό το ψηφοδέλτιο να μπει στην κάλπη. Αμ για τον δεύτερο, τον δεύτερο τον τηλεορασόπληκτο, τον μελιστάλαχτο, πως τη φιλά στο στόμα και ρέουν οι λέξεις του στο φάρυγγά της κι εφεξής εκείνη λέει μόνο αυτά που θέλει αυτός ν ακούσει, τα μαγνητοφωνημένα λόγια τα δικά τους, ξανά και ξανά, έτσι που να κουράζεται το μυαλό της να δουλεύει. Αχ, ο τρίτος, ο τρίτος είναι ο καλύτερος ο πιο παχύς, ο πιο καλοντυμένος, μα κι ο πιο φιλέσπλαχνος χτυπά κάθε πρωί και κάθε μήνα και κάθε χρόνο το κουδούνι και ζητά λεφτά. Είναι για τον έρανο, λέει, που κάνει για την πολιτεία, για τους δρόμους, για τα πάρκα, τα παιδάκια που πεινάνε, τα φυτά, για την παιδεία, για τον πολιτισμό, για την αξιοκρατία βρε αδελφέ, για την Ελλάδα ρε γαμώτο. Καμιά φορά πέφτει κάποιο από τα πολλά τα λούσα που φορά κανένα κάτω σαν τον κοντορεβυθούλη. Έτσι μου πε ότι μπορεί και ξαναβρίσκει το δρόμο του πίσω στην πόρτα μου, εδώ και χρόνια ξέρει πώς να μυρίζει το χρυσάφι από μίλια μακριά, σωστό λαγωνικό. Μια μέρα δε φτάνει μάνα να σου πω για όλους τους μνηστήρες μου, που τους έχω και ξεροσταλιάζουν στο παραθύρι μου απέξω και είναι τόσο εγκάρδιοι όλοι τους. Φύλακες σωστοί και γω στη φυλακή τους μέσα προσδοκώ να δω επιτέλους ποιος απ’ όλους θα θελήσει επιτέλους να με παντρευτεί.