Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007
Απλωτές
Όλα γύρω μας είναι τόσο ρευστά· κι εμείς μέσα τους κάνουμε απλωτές και κολυμπάμε. Πιάνω το κεφάλι σου, το σπρώχνω στη θολούρα. Δε βλέπω τίποτα πια. Πρόσωπα, φυτά και πράγματα έχουν γίνει λάσπη στο βυθό και δεν τα φτάνω. Λίγο ακόμα να μείνω στο νερό, λίγο ακόμα. Είναι που θέλω τόσα πολλά και φτάνω λίγα. Βγάζω τα βλέφαρά μου, τρέχουν πάνω στον αφρό, ν’ αφήσω τα μάτια ανοιχτά. Θέλω να βλέπω τα πάντα, όλα να τα δω. Κάτι ξέρουν οι νεκροί · ανοίγουν τα μάτια· μετά πεθαίνουν. Κοιτάω το ρολόι, τελειώνει ο χρόνος της βουτιάς. O ήχος πλημμυρίζει τα ρουθούνια και τ αυτιά μου. Ήχος; Επίμονη ηχώ! Ξανά τικ, ξανά τακ και ξανά και ξανά και ξανά. Όλα τρέχουν γύρω μας, όλα· και ‘μεις παλεύουμε να τα σταματήσουμε, καταραμένο ρολόι, κρατιόμαστε από τα μαλλιά, κλωτσιές μπουνιές και ξανά τικ και ξανά τακ και ξανά και ξανά και ξανά και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να μπερδέψουμε το ρολόι με τον ήχο της καρδιάς . Πάρτε βαθιές ανάσες :)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
9 σχόλια:
Χρονια πολλά κι ευτυχισμένα!
Χρόνια πολλά φίλε μου filistor και σε σενα και σε όλο τον κόσμο !
Δεν μπορώ να του κρατήσω κακία του χρόνου, ήταν και είναι πολύ καλός μαζί μου.. Χρόνια σου πολλά και καλά με υγεία και αγάπη!
Αν καταφέρουμε να μπερδέψουμε τους χτύπους της καρδιάς με κείνες του ρολογιού,σημαίνει ότι ρομποτοποιηθήκαμε.
Αν συμβεί αυτό,δεν μας χρειάζονται οι βαθιές ανάσες.Τα ρομπότ δεν έχουν ανάγκη τον αέρα,καλό προγραμματιστή χρειάζονται να ρυθμίζει τις κινήσεις τους...
Την καλησπέρα μου.
Καταραμένο ρολόι! Πάλι είχε σταματήσει. Το είχε αγοράσει σ' ένα σοκκάκι τού Παρισιού, τότε που γύριζε μικρή τις Ευρωπαϊκές
πρωτεύουσες με τους γονείς της. Απ' όλο τον ξενιτεμό, ό,τι της απέμεινε ήταν αυτοί οι τρομακτικοί δείκτες που όλο έχαναν λεπτά. "Πάλι θα γκρινιάξει", σκέφτηκε.
Άρχισε να τρέχει. Ήξερε ακριβώς τί θα συμβεί, ο διάλογος που θ' ακολουθούσε.
Κι όμως τάχυνε το βήμα της σαν να ήταν στο χέρι της ν' αλλάξει κάτι.
Η φυγή ήταν στο αίμα της. Μετά τον θάνατο των δικών της δεν βρήκε γη να την χωρά, άνθρωπο να την αγαπήσει. Πάντοτε περαστική ταξίδευε σα καλοκουρδισμένος ήλιος που οφείλει να κάνει τις στροφές του.
Το γνώριζε καλά: Ο μόνος τρόπος ν' απαλλαγεί απ' αυτή την καταδίκη ήταν να πετάξει το καταραμένο δώρο τής ανήλικης ζωής της και να πάψει να κοιτά πίσω σαν Ορφέας. "Η Ευρυδίκη στέκεται πάντοτε μπροστά μας", συνήθιζε να της λέει ο πατέρας. Και να τώρα που έτρεχε όλο έτρεχε αφηνιασμένη στη νοτισμένη οδό να προλάβει, είχε αργήσει κι ήξερε τί θα συμβεί, καταραμένο ρολόι άργησα, τα πόδια δεν την βάσταγαν πια, το καμπαναριό της πλατείας σήμανε και μισή, έστριψε την οδό Π. κι από μακρυά τον είδε, άψογο σχεδόν θεό να στέκει μ' ένα μπουκέττο τριαντάφυλλα.
Χρόνια πολλά! Καλά να περάστε στις γιορτές και θα τα πούμε με το τέλος τους :)
Χρόνια σας πολλά, ευτυχισμένα Χριστούγεννα!!
Xρόνια πολλά!Πώς να πάρω βαθιές ανάσες με αυτό το κείμενο που διάβαζοντάς το με άγχωσε και με έκανε να αισθανθώ πως δεν υπάρχει διαφυγη;Ή,γι αυτό ακριβώς,συνιστάτε να πάρουμε βαθιές ανάσες;
Τυχαία πέρασα από δω.Όπως και να έχει,ας είμαστε καλά και όλα τα βρίσκουμε μετά.
Χρόνια πολλά σε όλους και σας ευχαριστούμε για τις ευχές σας !
Δημοσίευση σχολίου