Είμαι σταματημένος μέσα στο αυτοκίνητο , επί της οδού Μενάνδρου στο κέντρο της Αθήνας , Δευτέρα μεσημέρι . Δεν προχωράμε καθόλου γιατί ένα λεωφορείο προσπαθεί να πάρει την στροφή στην Σοφοκλέους . Γύρω γεμάτο από τον γνωστό κόσμο – υπόκοσμο που έχουμε αναφέρει σε άλλη δημοσίευση . Άξαφνα 5 τύποι αρχίζουν να χτυπάνε 2 άλλους , στον ένα του σπάνε στο κεφάλι ένα μπουκάλι μπύρα και με αυτό που τους μένει στο χέρι τον καρφώνουν στο πρόσωπο . Σε κλάσματα δευτερολέπτων μαζεύονται καμιά εικοσαριά ακόμα και συνεχίζουν να χτυπιούνται μεταξύ τους με διάφορα αντικείμενα . Όλα αυτά μπροστά στα μάτια μου αλλά και σε όλους τους περαστικούς , τους θαμώνες της περιοχής και τους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί γύρω . Ξαφνικά όλοι εξαφανίζονται , 2 άτομα έχουν χάσει τις αισθήσεις τους και είναι πεσμένοι κάτω και κάποιοι τους μαζεύουν και τους σέρνουν μακριά . Μέσα σε πέντε περίπου λεπτά τίποτα δεν φανερώνει το τι είχε συμβεί . Περνάει και ένα περιπολικό , κάνοντας , φαντάζομαι μία περιπολία ρουτίνας . Μετά από άλλα 3 λεπτά ξεκολλάει το λεωφορείο , στρίβω και εγώ δεξιά στην Σοφοκλέους και αφού προσέχω μην πατήσω κανέναν από όσους είναι γύρω μου ( οι ίδιοι άνθρωποι με την παλαιότερη δημοσίευση ) που περπατάνε σαν να μην υπάρχουν αυτοκίνητα , φτάνω στην Πειραιώς και αλλάζω κόσμο .
Όλα αυτά Δευτέρα μεσημέρι 25 Φεβρουαρίου 2008 στο κέντρο της Αθήνας ! Όχι στο Μογκαντίσου της Σομαλίας αλλά ούτε και στις συνοικίες της Νέας Υόρκης πριν από 150 χρόνια όπως περιγράφει ο Σκορτσέζε στην ταινία Gangs Of New York , που η υπόθεση του είναι : Στις αρχές της δεκαετίας του 1860 και ενώ η Αμερική υπέφερε από τον εμφύλιο πόλεμο, στη Νέα Υόρκη μια άλλη μάχη μαίνονταν. Στα Πέντε Σημεία (Five Points) της Νέας Υόρκης οι συγκρούσεις των ντόπιων Αγγλοσαξόνων με τους Ιρλανδούς και Ιταλούς μετανάστες – ο συμμοριτοπόλεμος – έκανε την περιοχή αυτή μια από τις πιο επικίνδυνες του κόσμου……
Όλα αυτά στην Αθήνα του 2008 , σε μια κοινωνία που ψάχνει την ταυτότητα των προβλημάτων της , αλλά και την λύση αυτών , στην τηλεόραση ! Έξω κανείς δεν ρίχνει μια ματιά !
Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008
Ψιλό γαζί
καλύτερα να πεθάνει κανείς νέος και υγιής παρά να κάνει καθημερινή χρήση ινσουλίνης
για την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας πάλι φταίνε οι εργαζόμενοι
αυτοκτονικός ιδεασμός
Τρεις φράσεις από τρεις μεγάλες προσωπικότητες που με συγκλόνισαν .
Η πρώτη φράση από μια αθλήτρια που έκανε χρήση αναβολικών και κατάστρεφε τον οργανισμό της , που έκανε την χωρά μας και τον εαυτό της παγκοσμίως ρεζίλι . Βέβαια όλα αυτά ξεχαστήκαν και έχοντας ήδη δείξει το ήθος της , ανακατεύεται με τα κοινά και εκλέγεται ! Άξια όπως είναι κάνει μια τέτοια δήλωση για ανθρώπους που κάνουν έναν τίμιο αγώνα για να απολαμβάνουν την ζωή τους . Αλλά από ότι φάνηκε ο τίμιος αγώνας συνεχίζει να είναι άγνωστος για αυτήν .
Η δεύτερη φράση από έναν κύριο που πληρώνεται 18.000 ευρώ τον μήνα για να βγάλει αυτό το συμπέρασμα . 18.000 ευρώ που πληρώνουν αυτοί οι φταίχτες ! Και μετά μιλάμε για την γενιά των 600 ευρώ και για τις συντάξεις των 300 ευρώ .
Η τρίτη φράση είναι μία ιατρική διάγνωση ! Με αυτή την διάγνωση από έναν σοβαρό επιστήμονα ιατρό , ένας σοβαρά ασθενής καταλαμβάνει ένα κρεβάτι σε ένα νοσοκομείο μας εδώ και 15 μέρες περίπου και σκοπεύει να μείνει κανέναν μήνα ακόμα . Και άλλοι άνθρωποι με ασφαλώς μικρότερα προβλήματα υγειάς περιμένουν στην σειρά για να βρουν ένα κρεβάτι να νοσηλευτούν . Όπως πάει αυτός θα μείνει παραπάνω στο νοσοκομείο από ότι ο άλλος που έπεσε από το μπαλκόνι !
Μας δουλεύουν ψιλό γαζί …
για την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας πάλι φταίνε οι εργαζόμενοι
αυτοκτονικός ιδεασμός
Τρεις φράσεις από τρεις μεγάλες προσωπικότητες που με συγκλόνισαν .
Η πρώτη φράση από μια αθλήτρια που έκανε χρήση αναβολικών και κατάστρεφε τον οργανισμό της , που έκανε την χωρά μας και τον εαυτό της παγκοσμίως ρεζίλι . Βέβαια όλα αυτά ξεχαστήκαν και έχοντας ήδη δείξει το ήθος της , ανακατεύεται με τα κοινά και εκλέγεται ! Άξια όπως είναι κάνει μια τέτοια δήλωση για ανθρώπους που κάνουν έναν τίμιο αγώνα για να απολαμβάνουν την ζωή τους . Αλλά από ότι φάνηκε ο τίμιος αγώνας συνεχίζει να είναι άγνωστος για αυτήν .
Η δεύτερη φράση από έναν κύριο που πληρώνεται 18.000 ευρώ τον μήνα για να βγάλει αυτό το συμπέρασμα . 18.000 ευρώ που πληρώνουν αυτοί οι φταίχτες ! Και μετά μιλάμε για την γενιά των 600 ευρώ και για τις συντάξεις των 300 ευρώ .
Η τρίτη φράση είναι μία ιατρική διάγνωση ! Με αυτή την διάγνωση από έναν σοβαρό επιστήμονα ιατρό , ένας σοβαρά ασθενής καταλαμβάνει ένα κρεβάτι σε ένα νοσοκομείο μας εδώ και 15 μέρες περίπου και σκοπεύει να μείνει κανέναν μήνα ακόμα . Και άλλοι άνθρωποι με ασφαλώς μικρότερα προβλήματα υγειάς περιμένουν στην σειρά για να βρουν ένα κρεβάτι να νοσηλευτούν . Όπως πάει αυτός θα μείνει παραπάνω στο νοσοκομείο από ότι ο άλλος που έπεσε από το μπαλκόνι !
Μας δουλεύουν ψιλό γαζί …
Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008
Παράλληλη κοινωνία …
Αυτές τις μέρες μιλάμε για ασφαλιστικό , μιλάμε για πετρέλαιο θέρμανσης , μιλάμε για πολικό ψύχος που έρχεται και μιλάμε όπως πάντα . Δεν μιλάμε όμως για αυτούς που δεν είναι ασφαλισμένοι , για αυτούς που δεν χρησιμοποιούν πετρέλαιο , για αυτούς που είναι εκτεθειμένοι στο κρύο . Δεν μιλάμε για τους αστέγους .
Ανθρώπους που για κάποιους λόγους αυτή την στιγμή βρίσκονται εκτεθειμένοι εκεί έξω , τόσο μακριά μας αλλά και συνάμα δίπλα μας . Στο ράδιο το πρωί σε μια πολύ ωραία εκπομπή άκουγα για αυτούς τους ανθρώπους που ζουν σε μια παράλληλη κοινωνία , όπως την ονομάζουν οι ειδικοί , με δικούς τους νόμους , με δικές τους αρχές με δικούς τους κώδικες . Έντεκα χιλιάδες άτομα, Έλληνες, αλλοδαποί, άντρες και γυναίκες, οικονομικά κατεστραμμένοι από δάνεια και κάρτες, απολυμένοι λίγο πριν από τη συνταξιοδότηση, χρήστες ναρκωτικών, αποφυλακισμένοι, απόκληροι, άνθρωποι, κάποτε, της διπλανής πόρτας , έχουν στοιβάξει όλη τους την ζωή σε μια ψευτοβαλίτσα ή σε λίγες σακούλες και περιφέρονται δίπλα μας και την νύχτα που οι «εκπρόσωποι» μας τσακώνονται σε τηλεοπτικά παράθυρα για τα δικαιώματα μας και εμείς παρακολουθούμε με ενδιαφέρον αυτοί ψάχνουν μια καβάντζα να βάλουν τις χαρτόκουτες τους και να κοιμηθούν .
Όχι μόνο οι παράλληλες ευθείες δεν τέμνονται ποτέ . Το ίδιο ισχύει και για τις κοινωνίες …
Ανθρώπους που για κάποιους λόγους αυτή την στιγμή βρίσκονται εκτεθειμένοι εκεί έξω , τόσο μακριά μας αλλά και συνάμα δίπλα μας . Στο ράδιο το πρωί σε μια πολύ ωραία εκπομπή άκουγα για αυτούς τους ανθρώπους που ζουν σε μια παράλληλη κοινωνία , όπως την ονομάζουν οι ειδικοί , με δικούς τους νόμους , με δικές τους αρχές με δικούς τους κώδικες . Έντεκα χιλιάδες άτομα, Έλληνες, αλλοδαποί, άντρες και γυναίκες, οικονομικά κατεστραμμένοι από δάνεια και κάρτες, απολυμένοι λίγο πριν από τη συνταξιοδότηση, χρήστες ναρκωτικών, αποφυλακισμένοι, απόκληροι, άνθρωποι, κάποτε, της διπλανής πόρτας , έχουν στοιβάξει όλη τους την ζωή σε μια ψευτοβαλίτσα ή σε λίγες σακούλες και περιφέρονται δίπλα μας και την νύχτα που οι «εκπρόσωποι» μας τσακώνονται σε τηλεοπτικά παράθυρα για τα δικαιώματα μας και εμείς παρακολουθούμε με ενδιαφέρον αυτοί ψάχνουν μια καβάντζα να βάλουν τις χαρτόκουτες τους και να κοιμηθούν .
Όχι μόνο οι παράλληλες ευθείες δεν τέμνονται ποτέ . Το ίδιο ισχύει και για τις κοινωνίες …
Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008
Λοιπόν
Έχει νόημα να αντιστεκόμαστε στη φθορά. Έχει νόημα να μην απογοητευόμαστε. Έχει νόημα να προσπαθούμε να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο. Όχι, δεν είστε μόνοι.
Όχι, μπορεί να μην ακούγονται αυτοί που προσπαθούν παράλληλα με σας, αλλά υπάρχουν. Δεν είστε μόνοι. Κι ας έχετε κάνει λάθη κι ας έχετε υποκύψει, ποτέ δεν είναι αργά.
Ναι, έχει νόημα να προσπαθούμε. Μη νιώθετε παράλογοι επειδή δεν κηνυγάτε μονίμως το δικό σας το συμφέρον, επειδή σας έρχεται μία στο τόσο η παρόρμηση να βοηθήσετε κάποιον που σας είναι άγνωστος. Μην τρελλαίνεστε που δεν έχετε τα ένστικτα τα φονικά και δε γουστάρετε να πατήσετε επί πτωμάτων να γίνει η δουλειά σας. Δεν είναι αρρώστια που δεν θέλετε να δεχτείτε εκείνο το ρουσφέτι (εφεξής βιταμίνη βήτα ή γιατρικό) για να γίνει η δουλειά σας. Θα σας στοιχειώσει όπως οι τύψεις. Δεν είναι χαζομάρα που αντιμιλάτε εσείς όταν βρίζουν κάποιον άλλο, που είστε έτοιμοι να δώσετε κατάθεση γι αυτό και ας μη σας πληρώνει κανένας. Μη νιώθετε μοναξιά. Δεν είστε μόνοι. Είμαστε πόλλοί. Απλά δεν ακουγόμαστε. Όλοι ταυτόχρονα προσπαθούμε. Και όταν χτυπάτε το κεφάλι σας, να μη νιώσετε ούτε για μια στιγμή ότι είναι τοίχος αυτό που το χτυπάτε, είναι πόρτες και είναι κουδούνια και είναι μια καρδιά ο κόσμος μας και κάποιος πρέπει να τις κάνει ανανήψεις. Έτσι είναι αυτά.
Ίδωμεν.
Όχι, μπορεί να μην ακούγονται αυτοί που προσπαθούν παράλληλα με σας, αλλά υπάρχουν. Δεν είστε μόνοι. Κι ας έχετε κάνει λάθη κι ας έχετε υποκύψει, ποτέ δεν είναι αργά.
Ναι, έχει νόημα να προσπαθούμε. Μη νιώθετε παράλογοι επειδή δεν κηνυγάτε μονίμως το δικό σας το συμφέρον, επειδή σας έρχεται μία στο τόσο η παρόρμηση να βοηθήσετε κάποιον που σας είναι άγνωστος. Μην τρελλαίνεστε που δεν έχετε τα ένστικτα τα φονικά και δε γουστάρετε να πατήσετε επί πτωμάτων να γίνει η δουλειά σας. Δεν είναι αρρώστια που δεν θέλετε να δεχτείτε εκείνο το ρουσφέτι (εφεξής βιταμίνη βήτα ή γιατρικό) για να γίνει η δουλειά σας. Θα σας στοιχειώσει όπως οι τύψεις. Δεν είναι χαζομάρα που αντιμιλάτε εσείς όταν βρίζουν κάποιον άλλο, που είστε έτοιμοι να δώσετε κατάθεση γι αυτό και ας μη σας πληρώνει κανένας. Μη νιώθετε μοναξιά. Δεν είστε μόνοι. Είμαστε πόλλοί. Απλά δεν ακουγόμαστε. Όλοι ταυτόχρονα προσπαθούμε. Και όταν χτυπάτε το κεφάλι σας, να μη νιώσετε ούτε για μια στιγμή ότι είναι τοίχος αυτό που το χτυπάτε, είναι πόρτες και είναι κουδούνια και είναι μια καρδιά ο κόσμος μας και κάποιος πρέπει να τις κάνει ανανήψεις. Έτσι είναι αυτά.
Ίδωμεν.
Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2008
Με λένε Πόπη (σαν τη θειά την Πηνελόπη)
Η ζωή μου έχει γεμίσει μνηστήρες˙ μιλιούνια. Σαν τις μέλισσες μαζεύονται. Και κοιτιέμαι στον καθρέφτη κάθε πρωί και λέω «φτου σου κοπέλα μου, να χεις τέτοια ζήτηση μεγάλη, ποιος να το φανταζόταν έτσι κακομούτσουνη που είσαι, φτου και ξαναφτού». Βρε τους μνηστήρες τι περίεργοι που είναι. Δεν κοιτάνε ούτε νιάτα, ούτε ομορφιά, ούτε ταμπεραμέντο. Α ρε γιαγιά πόσο έξω έπεσες με δαύτους, ούτε το μελοκούρουπό μου θέλανε, ούτε την παστροσύνη, τζάμπα τόσα χρόνια δεν έσφαζα τον κόκορα στο παρθενικό σεντόνι. Χαράμι τόσες συμβουλές χαράμι! Φτου σου κοπελάρα μου φτου και ξαναφτού. Αχ μάνα που λεγες πως θα μείνω μπιμπελό στο ράφι πάνω. Τι άδικο που είχες. Κοίτα την κόρη σου πως τη συνοδεύει ο πρώτος ο μνηστήρας ο καλύτερος, το χέρι της πιάνει στοργικά το δαγκωτό το ψηφοδέλτιο να μπει στην κάλπη. Αμ για τον δεύτερο, τον δεύτερο τον τηλεορασόπληκτο, τον μελιστάλαχτο, πως τη φιλά στο στόμα και ρέουν οι λέξεις του στο φάρυγγά της κι εφεξής εκείνη λέει μόνο αυτά που θέλει αυτός ν ακούσει, τα μαγνητοφωνημένα λόγια τα δικά τους, ξανά και ξανά, έτσι που να κουράζεται το μυαλό της να δουλεύει. Αχ, ο τρίτος, ο τρίτος είναι ο καλύτερος ο πιο παχύς, ο πιο καλοντυμένος, μα κι ο πιο φιλέσπλαχνος χτυπά κάθε πρωί και κάθε μήνα και κάθε χρόνο το κουδούνι και ζητά λεφτά. Είναι για τον έρανο, λέει, που κάνει για την πολιτεία, για τους δρόμους, για τα πάρκα, τα παιδάκια που πεινάνε, τα φυτά, για την παιδεία, για τον πολιτισμό, για την αξιοκρατία βρε αδελφέ, για την Ελλάδα ρε γαμώτο. Καμιά φορά πέφτει κάποιο από τα πολλά τα λούσα που φορά κανένα κάτω σαν τον κοντορεβυθούλη. Έτσι μου πε ότι μπορεί και ξαναβρίσκει το δρόμο του πίσω στην πόρτα μου, εδώ και χρόνια ξέρει πώς να μυρίζει το χρυσάφι από μίλια μακριά, σωστό λαγωνικό. Μια μέρα δε φτάνει μάνα να σου πω για όλους τους μνηστήρες μου, που τους έχω και ξεροσταλιάζουν στο παραθύρι μου απέξω και είναι τόσο εγκάρδιοι όλοι τους. Φύλακες σωστοί και γω στη φυλακή τους μέσα προσδοκώ να δω επιτέλους ποιος απ’ όλους θα θελήσει επιτέλους να με παντρευτεί.
Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008
Κι αν είσαι και παπάς με την αράδα σου θα πας
Επειδή το καλό σίκουελ αργεί να γίνει συνεχίζω το σίκουελ που προ αμνημονεύτων μηνών είχα υποσχεθεί ήτοι το
Το όραμα του αγγέλου με τις εν πάση περιπτώσει καμπόσες (τότε ήταν επτά) σάλπιγγες:
Σκηνή 1:
Το ημικάραφλο αγγελάκι προσπάθησε να ισιώσει το μονίμως θεόστραβο φωτοστέφανό του…Μάταιος κόπος...Φόρεσε με βαριά καρδιά τα σανδαλάκια του, πήρε παραμάσχαλα τη σαλπιγγίτσα του και ξεκίνησε με βαριά καρδιά …Μέρα κι αυτή να σου πετύχει…Είχε τη μεσημεριανή βάρδια στο Α Νεκροταφείο Αθηνών και παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του δεν μπόρεσε να την κάνει σκάτζα…Και σήμερα θα γινόταν πανικός. Όλοι οι παπάδες θα ταν εκεί μαζεμένοι…. Παπάδες! Χίλιες φορές να έκανε βιλαρίμπα σε κανά μαυσωλείο! Το χε σε μεγάλη γρουσουζιά να συναντά παπάδες με τους αντιπαθητικούς φύλακες-αγγελούς τους από τόσο δα αγγελάκι. Αλλά τι να κάνει ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος είχε προ ημερών πεθάνει και σήμερα μετά το πέρας της κηδείας του θα εξερχόταν από το φέρετρο εις τους ουρανούς. Κάποιος έπρεπε να είναι εκεί για να σαλπίσει το καλωσόρισες. Τα λουριά είχαν λοιπόν σφίξει και σε καμμία περίπτωση δεν μπορούσε να σκαπουλάρει τη μεσημεριανή εργασία. Τι να κάνει το αγγελάκι λοιπόν με βαριά καρδιά και πρησμένη κοιλιά –είχε παραφάει άρτο κιόλα- ακολουθώντας το εθιμοτυπικό αφίξεων-αναχωρήσεων παρουσιάζεται στο δεξιό θρόνο στον Αρχάγγελο Γεροκαραμανλή –που παρά την ανθρώπινη φύση του είχε καταφέρει να εισχωρήσει σε χρόνο ντετέ στην ιεραρχία των αγγέλων- για τη μία υπογραφή άδειας σαλπιγγίσματος του «καλωσόρισες» και στον ευώνυμο θρόνο στον Αρχάγγελο Παπανδρέου– ναι, σόι πάει η βασιλεία των ουρανών – για τη δεύτερη υπογραφή. Δίπλα τους υπήρχαν δυο μικρά θρονάκια με το ταμπελάκι «ρεζερβέ» (όπου ήταν κοινό μυστικό ότι προορίζονταν για τα νεότερα μέλη του σογιού –για όταν με το καλό-). Το αγγελάκι χάζεψε για μια στιγμή, οραματίστηκε εαυτόν να κάθεται σε ένα από τα θρονάκια. Μα σύντομα κατάλαβε ότι οι Αρχάγγελοι το στραβοκοίταζαν (που να το φανταστεί το αγγελάκι ότι ήθελαν να περάσουν στα κρυφά ένα νομοσχέδιο στο Τμήμα Διακοπών της Αγγελικής Βουλής που αφορούσε τη μείωση προϋπολογισμού δαπανών σε πούπουλα φτερών αγγέλων και σε αύξηση των επιδοτήσεων σε Χερουβειμικούς και Σεραφειμικούς Εξοπλισμούς). Το αγγελάκι ξερογέλασε αμήχανα έκανε και τρεις υποκλίσεις και ξεκίνησε κακοίν κακώς για το Πρώτο Αθηνών.
Κατ!!
Σκηνή 2:
Ένα δακρυ ήταν έτοιμο να κυλήσει στο ροδαλό του μάγουλο την ώρα που οι παπάδες έκλαιγαν γοερά πάνω από τον τάφο (δεν έδωσε καμμία σημασία ούτε στις αγκωνιές και το σπρωξίδι που έπεφτε κάτω από μερικά από τα άμφια -ούτε στο νεοκόρο που πάσχιζε με τρόπο να καθαρίσει ένα κρεμμύδι…σίγουρα κάποιο ανθρώπινο τελετουργικό παρόμοιο με αυτό στο πόλο ανδρών στους ολυμπιακούς αγώνες…)
Κατ!!
Σκηνή 3:
Το αγγελάκι κείτονταν ζαλισμένο πάνω στην Ωραία Κοιμωμένη του Χαλεπά. Για πότε του πήραν τη σάλπιγγα…Για πότε του την έφεραν στο κεφάλι! Ούτε που το κατάλαβε. Την ώρα που το μοιρολόι είχε φτάσει σε ένα ικανοποιητικό σημείο και το αγγελάκι ένιωθε έτοιμο να σαλπίσει το καλωσόρισες ξαφνικά έγινε πανζουρλισμός: τα αγγελάκια-φύλακες των παπάδων που αιωρούνταν από πάνω τους άρχισαν να τσακώνονται άγρια μεταξύ τους για το ποιος παπάς έπρεπε να αναλάβει την Πρεζιντενσυ για την επόμενη τετραετία. Είχαν χωριστεί σε τέσσερεις ομάδες –η μία ομάδα επρόσκειτο μάλλον φιλικά (είχαν και πανό και κονκάρδες) με τον καλτ παπά Κηφισιάς,η άλλη (των δε Μασάει) με τον ατίθασο Δυτικών Προαστίων, και οι άλλες δύο η μία με τον εθνικόφρων Ιμίων και η άλλη με τον γνωστό άγνωστο της Μονής Εσταυρωμένου. Α ψέμματα ήταν και ένα ανεξάρτητο αγγελάκι ορμώμενο εξ Ζακύνθου, αλλά αυτουνού κανείς δεν του έδινε σημασία.
Κατ!!
Σκηνή 4:
Το αγγελάκι προφυλακίζεται. Ήταν το μόνο που βρέθηκε στον τόπο των επεισοδίων. (τα υπόλοιπα με το που άκουσαν τις σειρήνες άρχισαν τους ύμνους για να μην κινήσουν υποψίες και έφυγαν πετώντας) Η σάλπιγγά του χρησιμοποιήθηκε ως πειστήριο εναντίον του για τις αναταραχές.
Κατ
Σκηνή 5:
Το αγγελάκι δίνει κατάθεση κάτω από την εκτυφλωτική λάμπα (η ίδια που χρησιμοποιείται στις Παρουσίες: πρώτη, Δευτέρα, Τρίτη και λοιπές) του Ανακριτή. Κατηγορείται για Διαφορά και Έκπτωση (συρρέουν η κατηγορία του παράνομου οραματισμού θρόνου –σιγά μη δεν το κατέδιδαν οι Αρχάγγελοι - και η κατηγορία του παράφωνου παιξίματος σάλπιγγας)
Κατ.
Σκηνή 6 –Ηθικό Δίδαγμα:
Αυτό βρείτε το μόνοι σας
Το όραμα του αγγέλου με τις εν πάση περιπτώσει καμπόσες (τότε ήταν επτά) σάλπιγγες:
Σκηνή 1:
Το ημικάραφλο αγγελάκι προσπάθησε να ισιώσει το μονίμως θεόστραβο φωτοστέφανό του…Μάταιος κόπος...Φόρεσε με βαριά καρδιά τα σανδαλάκια του, πήρε παραμάσχαλα τη σαλπιγγίτσα του και ξεκίνησε με βαριά καρδιά …Μέρα κι αυτή να σου πετύχει…Είχε τη μεσημεριανή βάρδια στο Α Νεκροταφείο Αθηνών και παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του δεν μπόρεσε να την κάνει σκάτζα…Και σήμερα θα γινόταν πανικός. Όλοι οι παπάδες θα ταν εκεί μαζεμένοι…. Παπάδες! Χίλιες φορές να έκανε βιλαρίμπα σε κανά μαυσωλείο! Το χε σε μεγάλη γρουσουζιά να συναντά παπάδες με τους αντιπαθητικούς φύλακες-αγγελούς τους από τόσο δα αγγελάκι. Αλλά τι να κάνει ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος είχε προ ημερών πεθάνει και σήμερα μετά το πέρας της κηδείας του θα εξερχόταν από το φέρετρο εις τους ουρανούς. Κάποιος έπρεπε να είναι εκεί για να σαλπίσει το καλωσόρισες. Τα λουριά είχαν λοιπόν σφίξει και σε καμμία περίπτωση δεν μπορούσε να σκαπουλάρει τη μεσημεριανή εργασία. Τι να κάνει το αγγελάκι λοιπόν με βαριά καρδιά και πρησμένη κοιλιά –είχε παραφάει άρτο κιόλα- ακολουθώντας το εθιμοτυπικό αφίξεων-αναχωρήσεων παρουσιάζεται στο δεξιό θρόνο στον Αρχάγγελο Γεροκαραμανλή –που παρά την ανθρώπινη φύση του είχε καταφέρει να εισχωρήσει σε χρόνο ντετέ στην ιεραρχία των αγγέλων- για τη μία υπογραφή άδειας σαλπιγγίσματος του «καλωσόρισες» και στον ευώνυμο θρόνο στον Αρχάγγελο Παπανδρέου– ναι, σόι πάει η βασιλεία των ουρανών – για τη δεύτερη υπογραφή. Δίπλα τους υπήρχαν δυο μικρά θρονάκια με το ταμπελάκι «ρεζερβέ» (όπου ήταν κοινό μυστικό ότι προορίζονταν για τα νεότερα μέλη του σογιού –για όταν με το καλό-). Το αγγελάκι χάζεψε για μια στιγμή, οραματίστηκε εαυτόν να κάθεται σε ένα από τα θρονάκια. Μα σύντομα κατάλαβε ότι οι Αρχάγγελοι το στραβοκοίταζαν (που να το φανταστεί το αγγελάκι ότι ήθελαν να περάσουν στα κρυφά ένα νομοσχέδιο στο Τμήμα Διακοπών της Αγγελικής Βουλής που αφορούσε τη μείωση προϋπολογισμού δαπανών σε πούπουλα φτερών αγγέλων και σε αύξηση των επιδοτήσεων σε Χερουβειμικούς και Σεραφειμικούς Εξοπλισμούς). Το αγγελάκι ξερογέλασε αμήχανα έκανε και τρεις υποκλίσεις και ξεκίνησε κακοίν κακώς για το Πρώτο Αθηνών.
Κατ!!
Σκηνή 2:
Ένα δακρυ ήταν έτοιμο να κυλήσει στο ροδαλό του μάγουλο την ώρα που οι παπάδες έκλαιγαν γοερά πάνω από τον τάφο (δεν έδωσε καμμία σημασία ούτε στις αγκωνιές και το σπρωξίδι που έπεφτε κάτω από μερικά από τα άμφια -ούτε στο νεοκόρο που πάσχιζε με τρόπο να καθαρίσει ένα κρεμμύδι…σίγουρα κάποιο ανθρώπινο τελετουργικό παρόμοιο με αυτό στο πόλο ανδρών στους ολυμπιακούς αγώνες…)
Κατ!!
Σκηνή 3:
Το αγγελάκι κείτονταν ζαλισμένο πάνω στην Ωραία Κοιμωμένη του Χαλεπά. Για πότε του πήραν τη σάλπιγγα…Για πότε του την έφεραν στο κεφάλι! Ούτε που το κατάλαβε. Την ώρα που το μοιρολόι είχε φτάσει σε ένα ικανοποιητικό σημείο και το αγγελάκι ένιωθε έτοιμο να σαλπίσει το καλωσόρισες ξαφνικά έγινε πανζουρλισμός: τα αγγελάκια-φύλακες των παπάδων που αιωρούνταν από πάνω τους άρχισαν να τσακώνονται άγρια μεταξύ τους για το ποιος παπάς έπρεπε να αναλάβει την Πρεζιντενσυ για την επόμενη τετραετία. Είχαν χωριστεί σε τέσσερεις ομάδες –η μία ομάδα επρόσκειτο μάλλον φιλικά (είχαν και πανό και κονκάρδες) με τον καλτ παπά Κηφισιάς,η άλλη (των δε Μασάει) με τον ατίθασο Δυτικών Προαστίων, και οι άλλες δύο η μία με τον εθνικόφρων Ιμίων και η άλλη με τον γνωστό άγνωστο της Μονής Εσταυρωμένου. Α ψέμματα ήταν και ένα ανεξάρτητο αγγελάκι ορμώμενο εξ Ζακύνθου, αλλά αυτουνού κανείς δεν του έδινε σημασία.
Κατ!!
Σκηνή 4:
Το αγγελάκι προφυλακίζεται. Ήταν το μόνο που βρέθηκε στον τόπο των επεισοδίων. (τα υπόλοιπα με το που άκουσαν τις σειρήνες άρχισαν τους ύμνους για να μην κινήσουν υποψίες και έφυγαν πετώντας) Η σάλπιγγά του χρησιμοποιήθηκε ως πειστήριο εναντίον του για τις αναταραχές.
Κατ
Σκηνή 5:
Το αγγελάκι δίνει κατάθεση κάτω από την εκτυφλωτική λάμπα (η ίδια που χρησιμοποιείται στις Παρουσίες: πρώτη, Δευτέρα, Τρίτη και λοιπές) του Ανακριτή. Κατηγορείται για Διαφορά και Έκπτωση (συρρέουν η κατηγορία του παράνομου οραματισμού θρόνου –σιγά μη δεν το κατέδιδαν οι Αρχάγγελοι - και η κατηγορία του παράφωνου παιξίματος σάλπιγγας)
Κατ.
Σκηνή 6 –Ηθικό Δίδαγμα:
Αυτό βρείτε το μόνοι σας
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
